Taş ve ahşaptan yapılmış olan bir bina yoksa içindeki toplanan cemaat mi? Bu sorunun cevabını öğrenmek için kilise olarak bildiğimiz kurum adını nereden aldığını biraz yakından bakalım.
“Kilise” terimi İncil’in yazıldığı M.S. 1‘nci yüzyılında Roma İmparatorluğun hakim olduğu dönemindeki en yaygın dili olan Grekçe’nin ‘ekklesia’ kelimesinden gelmektedir. Günümüze Türkçe’ye ‘kilise’ olarak geçmiş olan ‘ekklesia’ sözcüğün anlamı “çağrılmış olanlar” olmak üzere, Yahudilere Nasıralı İsa olarak tanınan ve bu İsa’yı Mesih olarak kabul etmiş, O’nun tanıklığı ve öğretişi (İncil)’ne bağlı olan (Hırıstiyan) kişilerden oluşan bir topluluk söz konusudur. Bu anlıyışta bir binadan bahsedilmese de asırların geçişi ve Hristiyanlığın yayılışığıyla birlikte imanlı topluluklarca inşaa edilen ibadethaneleri ‘kilise’ sözcüğünün anlamı içine alınmıştır. Kayseri Protestan Kilisesi olarak ‘kilise’ terimin orjinal anlamına dayanıyoruz. Bu demek ki bizi kilise kılan bir bina değil ortak olarak İsa Mesih’yi kurtarıcı olarak kabul etmiş ve O’na tapan bir topluluk olmamızdır.
Ain mi tapınma mı?
İlk olarak ibadetimiz nasıl görünmediği ve neyden ibaret olmadığını size aktarmak isteriz. Hollywood ve Cüneyt Arkın filimlerinde gösterildiği veya kulaktan dolma hikayelerinin iddaa ettiği gibi uzun kaftanlı bir papazın önüne dikilmiş mumlar yakarak kendimizi haçlayarak translara girip anlamadığımız bilmediğimiz sözleri tekrarlayıp kendimizden geçmiyoruz. Tam tersine can ve başla sıradan Türk vatandaşları olarak Pazar günleri hep birlikte bir araya gelip Türkçe’de ilahliler söylüyor, toplu dua ile Tanrı’ya tapınıyor ve bir vaizci kardeş tarafından Kutsal Kitap ’tan* öğretilip bereket alıyoruz.
* Kutsal Kitap: Tevrat, Zebur ve İncil’in bir araya toplanmış hâli
Fark ettiğiniz gibi Kayseri ve Türkiye’de aklınızda veya size anlatılan ‘‘kilise’’ sözcüğünün farklı bir gerçeği var. Tam olarak neye inandığımızı ve İncil hakkında merak gidermeye teşvik etmek, sizi websitemizi okumaya davet ediyoruz.
Bense insanlar yaşama, bol yaşama sahip olsunlar diye geldim. – İsa Mesih